Myśliwska broń kulowa to następny rodzaj broni myśliwskiej wykorzystywanej podczas polowań. Ma ona w zasadzie jednego przedstawiciela, a więc popularny sztucer znany również pod nazwą repetiermu.
Sztucer nie jest bronią łamaną i najczęściej posiada tzw. zamek ruchliwy. Składa się ona z lufy gwintowanej, na końcu której znajduje się muszka. Inne elementy to kolba wraz z szyjką i policzkiem, szczerbinka (może być regulowana w pionie jak i w poziomie), bezpiecznik (suwak lub skrzydełka), magazynek (zwykle pudełkowy), zamek (suwliwo-obrotowy z dźwignią) oraz drewniane łoże, które może obejmować całą długość lufy lub jego część. Sztucer w naszym kraju wykorzystywany jest głównie w polowaniach na zwierzynę grubą. Obecnie mało kto korzysta ze szczerbinki do celowania, zamiast tego wykorzystuje się lunety celownicze. Zgodnie z prawem łowickim, luneta umożliwia oddanie strzału na odległość do 200 metrów. Lunety pozwalają również na polowaniem nocą, wtedy kiedy dziki wyrządzają największe szkody. Luneta zezwala na oddanie precyzyjnego strzału ograniczając w ten sposób ilość zwierzyn postrzelonej i niepodniesionej. Lunety celownicze określamy stosując dwa parametry – np. 6×50. Pierwsza liczba to wielokrotność powiększenia, druga natomiast to średnica obiektywu. Im większa średnica tym luneta jest jaśniejsza, a krotność większa od 10 wpływa już na obraz i utrudnia oddanie precyzyjnego strzału.
Podobnie jak w przypadku broni myśliwskiej śrutowej tutaj również znajdziemy automaty oraz półautomaty kulowe. Znajdziemy również pojedynki kulowe, które są łamane oraz tzw. ekspresy, a więc podwójne sztucery. Nazwa ekspresy wzięła się z tego, iż z obu luf można oddać błyskawiczne następujące po sobie strzały. Jest to niezwykle ważne podczas polowań na zwierza niebezpiecznego na takich kontynentach jak Afryka czy Azja. Współczesne sztucery wyposażane są również w tak zwany przyspiesznik, a więc urządzenie, które zmniejsza siłę potrzebą do wyzwolenia wystrzału, poprzez naciśnięcie języka spustowego. Ten mechanizm zapobiega tzw. zerwaniu strzału, a więc minimalizuje ryzyko poruszenia broni w momencie działania zbyt dużą siłą na język spustowy. Wyróżnia się dwa rodzaje przyspieszników – typ niemiecki oraz typ francuski. Typ francuski posiada jeden spust, którego ruch do przodu, powoduje naciśnięcie przyspiesznika. Typ niemiecki natomiast polega na umieszczeniu w kabłąku dwóch spustów – jeden z nich jest normalnym spustem wyzwalającym strzał, drugi dźwignią, której wciśnięcie, powoduje naciągnięcie przyspiesznika oraz zmniejszenie siły koniecznej do wyzwolenia strzału za pomocą spustu właściwego.